9.1.17
8.1.17
Τα Μουσεία στο Σινεμά ή το Σινεμά στα Μουσεία
6.1.17
Το μυστικό του κακού, Ρομπέρτο Μπολάνιο
Dennis Stock, Cafe de Flore, 1958 |
Τὸ μυστικὸ τοῦ κακοῦ
(El secreto del mal)
ΤΟ
ΔΙΗΓΗΜΑ ΑΥΤΟ εἶναι πολὺ ἁπλό, παρόλο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι πολὺ περίπλοκο.
Ἐπίσης: εἶναι ἕνα διήγημα ἀνολοκλήρωτο, γιατί οἱ ἱστορίες αὐτοῦ
τοῦ εἴδους δὲν ἔχουν τέλος. Εἶναι νύχτα στὸ Παρίσι καὶ ἕνας ἀμερικανὸς
δημοσιογράφος κοιμᾶται. Ξαφνικὰ χτυπάει τὸ τηλέφωνο καὶ κάποιος,
μὲ ἀγγλικὰ ποὺ δὲν ἔχουν καμία χαρακτηριστικὴ προφορά, ζητᾶ τὸν
Τζόε Κέλσο. Ὁ δημοσιογράφος ἀπαντᾶ ὅτι εἶναι ὁ ἴδιος
Γουτού, Γουπατού. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Τον
επετροβολούσαν οι μάγκες της αγοράς, τον εχλεύαζον τα κορίτσια της γειτονιάς,
τον εφοβούντο τα νήπια και τα βρέφη. Τον έλεγαν κοινώς «ο Ταπόης» ή «ο Μανώλης
το Ταπόι».
— Ο Ταπόης! Να, ο Ταπόης έρχεται...
Φόβος
και τρόμος εκολλούσε τα άκακα βρέφη εις το άκουσμα του ονόματος τούτου. Η
νεολαία του χωρίου, οι θαμώνες των μαγαζειών και των καφενείων, δεν έπαυαν ποτέ
να τον πειράζουν.
— Είσ’
ένα χταπόδι, καημένε Μανωλιό· είσαι χταπόδι.
Κι
εκείνος, με την γλώσσαν του την δεμένην δια γλωσσοδέτου μέχρι της ρίζης των
οδόντων, απήντα:
— Ναι,
είμι ταπόι!... Ισύ είσι ταπόι. (Ναι, είμαι χταπόδι. Εσύ είσαι χταπόδι.)