5.4.17
«…Και είκοσι ακριβώς», Παναγιώτης Μπενέας
…ΚΑΙ ΕΙΚΟΣΙ
ΑΚΡΙΒΩΣ
«Και να που πέρασες», γλυκόπικρα
μονολογώ συλλογιζόμενος πόσο ατελεύτητη μού συστήθηκε χθες. Στις μύτες των απαντοχών
μου, νικημένος, αποκαθηλώνω τη χάρτινη σορό της Κυριακής απ’ το ημερολόγιο –
σωρός τα πεθαμένα – γοερά ενταφιάζοντάς την στο καλάθι του ανεκμετάλλευτου. Όσο
ψηλά κι αν τοποθέτησε η στρίγγλα εμμονή των ημερών μου το ανεπανάληπτο,
παρέμειναν ελόγου τους ουχ ήττον προσιτές στο λυσσαλέο, το θεόρατό τους
πέρασμα.
